De afgelopen tijd moest ik regelmatig denken aan al die plekken waar gedanst wordt en muziek klinkt. Voor mijn geestesoog zag ik de verlaten studio’s net zo leeg als de pleinen, alleen af en toe bewogen door wat vogels of een fietser of een sirene. Zo voelde het in mijn leven ook. Geen impulsen van buitenaf. Wel leeg, maar ook vol. Vol met het zorgen voor het gezin. Mijn zoon die normaal 5 dagen naar dagbesteding gaat, daar ook gaat logeren, naast zijn andere activiteiten, was ineens volledig onder onze hoede. En ook onze dochter was thuis. Het leven was ineens gestopt, ook voor mij. Dat wat me zo mooi weg had gehouden van de duisternis. Nu voelde de grond onder mij als een dun laagje over een bodemloze leegte, eentje waar ik zomaar in kon vallen. En nog. Alles waarvan ik dacht dat ik het ‘onder controle’ had nam mij mee zonder controle. Er was geen dans. In de zeldzame momenten alleen kon ik enkel wat ademen op een matje en wat bewegen op de vloer. Als de vloer onder je dreigt te breken zonder zwaartekracht kan je maar beter er zachtjes in wegzinken. En ik huilde vaak. Ik huilde als ik mijn tanden poetste, ik huilde bij mijn eerste koffie, ik huilde zomaar wat om het maar weer even kwijt te zijn. En dat was al beter dan het helemaal niet voelen. Er weg van gaan, me blind staren op het nieuws, die enkel mijn angsten nog meer triggerde. Ik dacht dat ik al door zoveel heen was gedanst, dat ik beter was geworden in het zijn met wat er is. Dat ik mijn angsten beter hun plaats kon wijzen en me beter verbinden met de stilte in mezelf .En nu ben ik hier. Op deze plek van niet weten, op een donkere plek waar ik geraakt wordt als mensen even bij mij willen zijn met wat er in mij is. Ik durf namelijk niet alleen naar die bodemloze put te kijken. Geen dans. Maar hoe vaak heb ik deze maanden niet gevoeld dat de ruimte om ons heen en hoe we ons daartoe verhouden één grote uitnodiging is in compassie. Elkaar letterlijk de ruimte gunnen. Voor iemand opzij gaan. Voelen dat er angst is bij de ander. Maar ook de onverschilligheid voelen. Wat is er met jou gebeurd dat je zo bent? Met mijn zoon wandelde ik elke dag in het Amsterdamse Bos. Mijn voetstappen in zijn kielzog. Zijn onregelmatige stap gevolgd door mijn zachtere en rustigere stap. Ik ben hier voor jou. We gaan samen nergens heen.Zijn schokkerige adem gevolgd door mijn adem. De boslucht gevuld met onze adem. Ik kan alleen maar bij hem zijn als ik me dit allemaal gewaar ben. Opletten dat hij niet valt en vertrouwen dat hij niet valt. De bobbels in de weg, takjes. Gewaar worden wat het met mij doet. De vogeltjes fluiten zo hard dat het me ontroert. De warme handen van mijn zoon houden mij op deze veilige plek. Het beste wat ik kan doen is met hem hier en nu zijn. En ‘s middags ga ik naar dezelfde plek met dochterlief. We trainen voor de 5 kilometer. Onze adem en stap gaan gelijk op. Ik concenteer me op de cadans, de lichtval van de zon door de takken. Ik voel haar nabijheid, en besef me tegelijk de kwetsbaarheid van dit alles. Dit is mijn medicijn voor nu. Nu mijn zoon weer 3 dagen per week naar de dagopvang gaat kan ik weer verder met de volgende dans. Ik verbind me weer elke ochtend met mijn lijf met de beweging die er komt. Als er wat komt.Vanochtend toen ik diep in de chaos van de chaos zat kwam mijn dochter in paniek naar me toe. Een glas water over de laptop. Dit is mijn dans voor nu. Ik ben beginnen te begrijpen dat ik leef van stip op de horizon naar stip op de horizon. Maar in de chaos is die er niet. En in een laag dieper: doet het ertoe wat ik doe? Wat wil ik echt? Wat roept mijn ziel? Het omarmen van dit alles zit hem in elke voetstap die ik neem, op weg naar nergens, maar wel betekenisvol. Tot slot wil ik dit gedicht nog met je delen.Mijn man stuurde het mij toe terwijl ik in een duister hoekje zat te bibberen van angst. My grandmother once gave me a tip: In difficult times, you move forward in small steps. Do what you have to do, but little by little. Don't think about the future, or what may happen tomorrow. Wash the dishes. Remove the dust. Write a letter. Make a soup.You see? You are advancing step by step. Take a step and stop. Rest a little. Praise yourself. Take another step.Then another. You won't notice, but your steps will grow more and more. And the time will come when you can think about the future without crying. - Elena Mikhalkovameer Dag mooie danser , tot in de dans, ooit.
Comments